Η απόδοση στα ελληνικά τού λατινικού λήμματος Rex, gis με το οποίο δηλώνεται ο βασιλιάς.Αλήθεια, πώς αλλιώς να περιγράψει κάποιος την προσωπικότητα το ήθος και την κουλτούρα που έφερε ο Γιούργκεν Κλοπ στο Λιμάνι τού Λίβερπουλ. Για τις αξίες και αρχές ως προπονητής:
1. Ομαδικότητα και συνεργασία: Δίνει μεγάλη έμφαση στο να δουλεύει η ομάδα ως σύνολο και όχι ως μεμονωμένα άτομα. Προωθεί την αλληλοϋποστήριξη και τη συνεργασία μεταξύ των παικτών.
2. Πειθαρχία και δέσμευση: Τονίζει τη σημασία της πειθαρχίας και της πλήρους δέσμευσης από όλους τους παίκτες του. Αναμένει από τους παίκτες να δίνουν το 100% σε κάθε προπόνηση και αγώνα.
3. Πάθος και ενέργεια: Ο Κλοπ είναι γνωστός για την ένταση και το πάθος που δείχνει στον πάγκο, κάτι που μεταδίδει και στους παίκτες του. Πιστεύει ότι η ενέργεια και η αποφασιστικότητα μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
4. Επιθετικό και γρήγορο ποδόσφαιρο: Το στιλ παιχνιδιού του Κλοπ βασίζεται στην άμεση ανάκτηση της μπάλας και στη γρήγορη αντεπίθεση. Θέλει οι ομάδες του να παίζουν επιθετικά και να δημιουργούν πολλές ευκαιρίες.
5. Ανάπτυξη παικτών: Επενδύει χρόνο και προσπάθεια στην ανάπτυξη των παικτών του, ιδιαίτερα των νέων. Είναι γνωστός για την ικανότητά του να βελτιώνει τις ατομικές ικανότητες των παικτών και να τους βοηθά να φτάσουν το πλήρες δυναμικό τους. Δες τον 17χρονο Τσιμίκα πώς τον τσίμπησε από την Ακαδημία τού Ολυμπιακού και πού τον έφτασε.
6. Ειλικρίνεια και αυθεντικότητα: Ο Κλοπ είναι γνωστός για την ειλικρίνειά του και την αυθεντικότητά του. Δεν διστάζει να πει την αλήθεια στους παίκτες και στα μέσα ενημέρωσης, και διατηρεί μια αυθεντική και προσιτή προσέγγιση. Κύριος ως προς την συμπεριφορά του καθ’ ομολογίαν όλων των αντιπάλων του προπονητών.
Αυτές οι αξίες έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην επιτυχία του Κλοπ και έχουν συμβάλει στο να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους προπονητές στον κόσμο. Από κοινού με τις αξίες της Λίβερπουλ είναι θεμελιώδεις για την ταυτότητα και τη λειτουργία του συλλόγου. Ο σύλλογος προωθώντας συγκεκριμένες αξίες που καθοδηγούν τις ενέργειες και τις αποφάσεις του, τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου’
1. Ομαδικότητα: Ο σύλλογος ενθαρρύνει τη συνεργασία και την ομαδικότητα σε όλους τους τομείς, από τους παίκτες μέχρι το προσωπικό και τους οπαδούς. Η ιδέα του «You’ll Never Walk Alone» αντικατοπτρίζει αυτήν την αξία.
2. Σεβασμός: Η Λίβερπουλ δίνει μεγάλη σημασία στον σεβασμό προς τους αντιπάλους, τους διαιτητές, τους οπαδούς και την κοινότητα. Ο σεβασμός είναι κεντρική αξία στις αλληλεπιδράσεις του συλλόγου.
3. Αριστεία: Ο σύλλογος επιδιώκει την αριστεία σε κάθε επίπεδο, από τις ακαδημίες μέχρι την πρώτη ομάδα. Αυτή η αξία ενθαρρύνει τη συνεχή βελτίωση και την επιδίωξη της κορυφής σε όλες τις δραστηριότητες.
4. Πάθος: Το πάθος για το ποδόσφαιρο και τον σύλλογο είναι έντονο σε όλη την κοινότητα της Λίβερπουλ. Αυτή η αξία ενσωματώνεται από τους παίκτες, το προσωπικό και τους οπαδούς.
5. Καινοτομία: Η Λίβερπουλ προσπαθεί να είναι στην αιχμή της τεχνολογίας και των νέων μεθόδων προπόνησης, διαχείρισης και ανάπτυξης, με στόχο την καλύτερη απόδοση και επιτυχία.
6. Κοινωνική Ευθύνη: Ο σύλλογος είναι αφοσιωμένος στο να δίνει πίσω στην κοινότητα και να υποστηρίζει κοινωνικές πρωτοβουλίες. Η Liverpool FC Foundation είναι ένας βασικός φορέας αυτής της αξίας, προωθώντας την ευημερία και την ανάπτυξη της τοπικής και παγκόσμιας κοινότητας.
Αυτές οι αξίες δεν διαμορφώνουν μόνο την κουλτούρα της Λίβερπουλ, αλλά και τη στάση της ως σύλλογος με ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα και αφοσίωση στους οπαδούς της, σε όλον τον κόσμο. Αποχαιρετώντας τον Ρήγα, τραγουδώντας τον ύμνο του «You’ll Never Walk Alone», απόψε, ένα είναι σίγουρο, το Λίβερπουλ δεν θα κοιμηθεί, θα νυχτώσει μα δεν θα κοιμηθεί, τι στη χορεία των παικτών και προπονητών που το έκαναν υπερδύναμη αθλητική το όνομα του Ρήγα Γιούργκεν Κλοπ, με το χαμόγελό του, σήμα κατατεθέν του, θα κοσμεί για πάντα τις καρδιές μας.
Κουβαλάς, ήδη, ένα προνόμιο που δεν το μοιράζεσαι με κανέναν. Το χαρίζεις, βέβαια, σε όλη την Οικουμένη και σε όλον τον κόσμο, γνωρίζοντας πως ό,τι νοηματοδοτεί τη Φύση του Ανθρώπου στη Γη και τον Ουρανό, από τα επίγεια τα καταχθόνια έως και το Διάστημα κυριαρχείται από την ελληνική Γλώσσα, με Έννοιες και Πρόσωπα που τέμνουν, νοησιαρχικά, το δίδυμο ΧωρόΧρονο. Κι όταν έρχεται ο λόγος για τις προσωπικότητες εκείνες που θεμελίωσαν την Επιστήμη με την ευρύτητα των γνώσεών των, την οξυδέρκεια και την ακρίβεια των δεδομένων στοιχείων που αντλούσαν, κατά την πρόοδο των μελετών των, τότε ένα όνομα αναδεικνύεται προβάλλει κι αναγορεύεται σε μία από τις καθέδρες τού ελληνικού Πνεύματος. Έμεινε στην Ιστορία και το χώρο τού ΜυθοΘρύλου τής αρχαιότητας, όταν και τα έργα του ξεπέρασαν το χρόνο στο χώρο που τούς έδωσε πνοή και ζωή. Έδωσε κίνηση σε αγάλματα κιόλας π.Χ. χιλιετίες πριν από την έκρηξη των Υπολογιστών και την εμφάνιση της Τεχνητής Νοημοσύνης. Σχεδίασε, κατ’ εντολήν τού Μίνωος τον περίφημο Λαβύρινθο που την μοναδική δίοδο εξόδου την γνώριζαν, μόνον, τρεις. Ο ίδιος ο δημιουργός, ο αγοραστής εντολέας και η κόρη του, η Αριάδνη’ η οποία και θα υποδείξει, [Έρωτας, η αιτία] στον Ήρωα τών Αθηναίων Θησέα το μονοπάτι εξόδου από το κατασκευαστικό σύμπλεγμα τού Δαιδάλου και αφού είχε εξοντωθεί ο φοβερός Μινώταυρος από τα χέριά του. Μα, η παρακοή, η αίγλη τής ελευθεριότητας και η, έστω και στιγμιαία, απροσεξία οδηγεί σε απολήξεις με τραγικό επίλογο. Κοινός τόπος και για τον Αιγέα και για τον Δαίδαλο η απώλεια των υιών των, τη στιγμή τής δόξης τού μεγαλείου και τής υστεροφημίας τόσο για τον Θησέα όσο και για τον Ίκαρο. Ίσως, τι ο Λαβύρινθος συνιστά ένα πολύπλοκο δυναμικό και σταθερό σύστημα, στο οποίο κυρίαρχο λόγο έχει η Λογική. Ετυμολογικά προερχόμενη εκ του λέγω, φέρει ένα φορτίο ίδιον ισχυρών εννοιών συμβόλων και αποδείξεων που θεμελιώνουν ένα επόμενο επίπεδο Επιστημονικών πεδίων, πολυστρωματικών αλληλένδετων αυτό κι άμα ετεροαναφορικών μαζί. Κατά συνέπεια, η σχεδίασή του παραπέμπει σε μία εξαίρετη νόηση, με υψηλή καθαρότητα σκέψεων και αρτιότητα στο τρίπτυχο μελέτη σχεδίαση εφαρμογή.
Ωστόσο, ο πιό σπουδαίος διακριτός και μοναδικός, συμβολικά αφαιρετικά και ιδεατά που υφίσταται σε μία υψηλής αξίας σύμφυρση τού κόσμου τής πραγματικότητας και της ιδεοαντίληψής της είναι ο Λαβύρινθος τού καθενός Ανθρώπου, χωριστά. Τι, ακόμη κι αν η είσοδος στο οργανωμένο Σύστημά του [σου, πια, με την προσχώρησή σου], η πορεία η όδευσις και η προοπτική τής εξόδου σου απ’αυτόν, καιροφυλακτούντος τού Μινώταυρου, δείχνει μοιάζει και είναι υπόθεση Έργο και πραγμάτωση για εκείνους που βρίσκονται σε μία ισορροπία τής ψυχικής πνευματικής και σωματικής Υγείας. Εκεί, όπου η δοκιμή και η πλάνη, ως υπαρκτό παίγνιο, δεν σού επιτρέπουν υποχωρήσεις ως προς τη σύλληψη την αντίληψη και την απόδοση τής πραγματικότητας. Ακόμη κι αν η ερμηνευτική προσέγγισή της (πραγματικότητας) κινείται στον άξονα τού εκκρεμούς, των φρούδων ελπίδων ανάταξης και στην φρεναπάτη τής συνάντησης με τον Εαυτό σου [πρωτίστως] και με τον Άλλον [δευτερευόντως]. Έτσι, αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου, τότε de facto χάνεις την προσωπική σου ισορροπία’ αν δεν τα βρεις με τον άλλον πολλαπλασιάζεις την απώλεια σου αυτή και de jure, με κίνδυνο την απώλεια τού ορίζοντά σου, τού προσανατολισμού σου έως και τού εαυτού σου, τόσο ψυχοδιανοητικά με μία επιβαρυμένη φθοροποιό πραγματικότητα όσο και σωματικά-βιολογικά με την εξάντλησή τού οργανισμού, την εκδήλωση ψυχοσωματικών, πια, νοσημάτων που εξασθενούν την ικανότητά σου να παίρνεις αποφάσεις να ασκείς την σκέψη σου και, κυρίως, να έχεις να απολαμβάνεις και να χαίρεσαι τον έλεγχο τού εαυτού σου.
Τώρα, πια, ξέρεις ότι ο Μινώταυρος συμβολικά είναι ο κακός εαυτός σου ή/και ο Άλλος, με τους κύκλους των διαγραμμάτων των συνόλων να κάνουν πάρτυ. Γνωρίζεις, επίσης, ότι η διέξοδός σου περνάει όχι μόνον από τις αποφάσεις που κάθε φορά παίρνεις, μα κυρίως από την Στάση σου και από τον τρόπο που (πέρα από όσα σού βάζουν οι Άλλοι) χτίζεις εμπόδια εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Χωρίς, ωστόσο, να μπορείς και να διακρίνεις να διαβλέπεις ή και να σχεδιάζεις την έξοδο από τον προσωπικό σου Λαβύρινθο.
Δαίδαλος, ο περίτεχνος ο εξεζητημένος ο ευτρεπίζων τη ζωή τον βίο και τα έργα τού Ανθρώπου καίτοι βίωσε δράματα στη ζωή του, με την απώλεια τού Ίκαρου και τη δολοφονία τού ανιψιού του Τάλω. Συνωνυμία με τον Τάλω, το δημιούργημα τού Ηφαίστου, το πρώτο ρομπότ τής Ανθρωπότητας, στο καθρέφτισμα των δεξιοτήτων της αρτιότητας και της ικανότητας του Ανθρώπου να πλάθει μέχρι και να δημιουργεί ο ίδιος, με τη θεωρία του, με ανθρώπινο χέρι τους θεούς του ως αντανάκλασή του. Άλλωστε, και κατά τον παππού Όμηρο, αυτή είναι η ομορφιά της ζωής «δαίδαλα (περίτεχνα, όμορφα, εκλεπτυσμένα) πάντα τεύχειν». Τιτάνιο Έργο…
Ουσιαστικά πρόκειται για μία Γιορτή κι ένα Πανηγύρι. Και ο παραλληλισμός,μόλις, ξεκίνησε’ η πρόσκληση και η συμμετοχή έχει ευρύτατα ή και διευρυμένα, κατά το δοκούν, πάντοτε, όρια. Στην Γλώσσα των Αρίστων Πολεμιστών υπάρχει ένα ρητό’ «Έρχεται όποιος θέλει και μένει όποιος μπορεί». Πώς να προσδιορίσουμε τις δύο αυτές όψεις τής σύγχρονης ευρωπαϊκής ταυτότητας; Γιορτή Πανήγυρης Μάζωξη Παρουσία Συμμετοχή Μέθεξη Δρώμενο Δράση Σχόλη Σχολή; Είναι όλοι οι συμμετέχοντες Ευρωπαίοι; Κι αν όχι, πώς ορίζεται η έννοια των ορίων, προς ώρας και αφετηρίας, εδαφικών; Έτσι, όπως γίνεται αντιληπτό, τα όρια λειτουργούν βασισμένα στο δίπολο «ελκυστικότητα – ελαστικότητα». Μα κάθε δρώμενο δράση πραγματικότητα έχει κανόνες, κανονισμούς και όρια. Κάτι σαν να παίζεις Monopoly. Πριν πετάξεις το ζάρι, γνωρίζεις τις επιλογές σου. Ποιος τις καθορίζει πλην εσού του ιδίου και των προαιρέσεών σου; Μα, φυσικά, ο συμπαίκτης σου και το βιβλιαράκι των κανονισμών.
Παίζοντας στοιχηματικά και προσχηματικά τα αποτελέσματα στην Eurovision σχηματοποιούν όχι απλώς μία Εικόνα, μα στην ίδια την πράξη, προγνωρίζουν το αποτέλεσμα, με συνέπεια την χειραγώγηση της γνώμης όλων εκείνων που αποφασίζουν’ των κατά τόπους Επιτροπών και του κοινού. Πού ακούστηκε σε σύστημα ψηφοφορίας να υφίσταται Επιτροπία; Επιμερίζοντας την επιμέλεια την επιλογή και την ευθύνη σ’ένα ιδιότυπο δίπολο. «Τεχνοκράτες» – λαός. Μα, το αυτό σύστημα εφηρμοζόταν, αυτούσιο, σε όλη την Ευρωπαϊκή Ιστορία, στις Αυλές, μοιρασμένες γενεαλογικά σε δύο η τρεις Οίκους – Γενάρχες, με συνημμένες μεταξύ των σχέσεις που σε όσες χώρες της Ηπείρου υπάρχει ο θεσμός της Βασιλείας να έλκουν την αφετηρία τους, παγιωπακτωμένα, σχεδόν, κοντά στη χιλιετία!!! Απλώς, άλλαζε κατά καιρούς το ποσοστό, η αναλογία τών βαρών. Σαν σε μία τραμπάλα χρειάζεται ισορροπία. Μα, πάντοτε, ενώ στα λόγια όλοι ήταν ίσοι, στην πράξη, ο λαός συμμετείχε στο πανηγύρι των Οίκων και των Αυλών που τον περιστοίχιζαν, πάντοτε, ελέω Θεού. Δημιουργώντας μία πυραμίδα, όπου οι πολλοί στη βάση όφειλαν να συμμετέχουν στη λειτουργία της πυραμίδας καταβάλλοντας πέρα από τον μοχθοϊδρώτα τους και τον πλούτο τους, ενίοτε, και την ψήφο τους, συμμετέχοντας οικειοθελώς στον μηχανισμό εκμετάλλευσης εκμαυλισμού και υπονόμευσής τους.
Ες αεί, με μία συνθηματολογία ενοποιητική, αλά Δουμά «Ένας για όλους και Όλοι για Έναν», αρχίζουν στο όνομα της Ομάδας οι αποκλεισμοί’ άλλοτε εφήμεροι πρόσκαιροι ή και πιό σταθερά μόνιμοι. Πάντοτε, όχι μόνον με τη γνώμη τού συμμετέχοντος αλλά τού εποπτεύοντος, επιτροπεύοντος Μηχανισμού. Έτσι, τα κριτήρια για την συμμετοχή καθίστανται ελαστικά, αρκεί, ωστόσο, να πληρούν τις απαιτήσεις οδηγίες κανονισμούς που εκδίδει, νόμοποιητικά η Αρχή διεξαγωγής τού Διαγωνισμού. Όσο, δε, για τα κριτήρια που οφείλουν να πληρούν οι διαγωνιζόμενοι ο πήχης χαμηλώνει για να συμμετέχουν περισσότεροι, η ομοιομορφία κανοκικοποιείται ώστε να μην ξεφεύγει κανείς και η περιώνυμη Ταυτότητα καίτοι διαφημίζεται εξαϋλώνεται σταθερά συστηματικά και συστημικά, σαν ένα ξεχειλωμένο πουλόβερ που συνεχίζει να χάνει τη μορφή το σχήμα και τον όγκο του πέρα από το χρώμα που αφ’ εαυτού ελέω χρόνου ξεθωριάζει. Ωστόσο, υπάρχει μία απαραβίαστη στο χρόνο κανονικότητα’ η καταβολή χρημάτων, η ανάληψη χορηγιών, η υποβολή (;) των επιλογών των ελαχίστων στις μάζες.
Προσέξτε’ όχι η επιβολή, τι θα μπορούσε να εγείρει ερωτήματα θέματα ζητήματα και, εν τέλει, προβλήματα, όσο η υποβολή, η θεσμοθετημένη πολυσχιδής και, ενίοτε, δαιδαλώδης διαδρομή ώστε μία υπόθεση να υιοθετηθεί από τις μάζες που εμφανίζονται να αποδέχονται αυτοβούλως οικειοθελώς κι εκουσίως ό,τι έχει σχεδιασθεί οριοθετηθεί και μετρηθεί χωρίς (ε) αυτούς την ίδια ώρα που η υλοποίησή του πηγάζει απ’ αυτούς. Σ’ ένα, ειλικρινά, εξόχως τεχνικό δίδυμο «ερήμην – παρών», που βαθμιαία καθίσταται εμφατικά κι εμβληματικά παρών σε κάθε θέμα που ενσκήπτει στην Ταυτότητα την Επικαιρότητα την Καθημερινότητα καθενός Ευρωπαίου Πολίτη. Αναμφίβολα, διαβάζεται και με την αντίστροφή του σειρά, «παρών – ερήμην», όπου η οντότητα δεν συνιστά παρουσία, η συμμετοχή δεν σημαίνει μέθεξη και η συναλλαγή δεν προσμετράται σε αμοιβαία επ’ωφελή συμπόρευση.
Στον απόηχο της αποβολής τής Ρωσσίας, η πολιτική συστράτευση μέσω τού τραγουδιού εις βάρος τού Ισραήλ και η συμμετοχή τής πλεοναστικά Down Under Αυστραλίας με τη χρυσοφόρο διαδρομή στην Ασιατική πλευρά τού Καυκάσου με τους Μογγόλους Αζέρους πτυχές, η συμπεριφορά τής εκπροσώπου μας, η τηλεοπτική κάλυψη από την ΕΡΤ, ο σχολιασμός συγκροτεί μικρές αλλά με μεγάλες αμυχές στηλιτεύοντας έναν θεσμό που δημιουργήθηκε για να υπηρετηθεί το ευρωπαϊκό μωσαϊκό των επί μέρους Πολιτισμικών Ταυτοτήτων των λαών σε ένα πεδίο με ζωντανές ορχήστρες, εντυπωσιακές ενορχηστρώσεις και ταλέντο’ τέτοιο, που το περίμενες, αναγνωρίζοντας την αξία του και σε αποζημίωνε με τον πλούτο των μελωδιών, τη γλώσσα των στίχων και την προσωπικότητα των ερμηνευτών επί της σκηνής ‘ τώρα, έχοντας μετατραπεί σε τηλεοπτικό προϊόν, λειτουργεί με όρους επιχειρηματικότητας κερδοφορίας συμβολαίων και στοιχημάτων. Σε απωθεί αντί να σε προσελκύει, σε αφομοιώνει αντί να σε διαφοροποιεί, σε εξαφανίζει ενώ σε προβάλλει ως μπροστάρη. Κάπως έτσι ένας έκπτωτος θεσμός καταλήγει, εκλογικευμένα, σε πανηγυράκι. Και αναγορεύεται σε Εμποροπανήγυρη…
Πιστό αντίγραφο που διαβάζεται, ωσαύτως δις, «Ευρωεκλογές – Eurovision» και τούμπαλιν, «Παρών – Ερήμην».
Εὒζωνοι μπροστά ἀπό το Μνημεῖο τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου, στο Σύνταγμα, σχηματίζοντας με το σύμπλεγμα τῆς κινησιολογίας τῶν σωμάτων τοῦς το «ΟΧΙ¨.
Με ἀφορμή την 70η ἐπέτειο ἀπό τη λήξη του Β΄ Π.Π., Ἑλλάς και Ρωσσία, ὁμόδοξα ἒθνη, με ἱστορικές ρίζες που χάνονται στα βάθη της Ἱστορίας, ἐδώ και τουλάχιστον 13 αἰῶνες, συναντήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν για να συνεορτάσουν την 9η Μαΐου, Ἡμέρα της Νίκης, σε ὃλη την Εὐρώπη.
«Μνήμη, Σεβασμός, Ταυτότητα, Ἑνότητα», το νόημα της Ἑορτῆς. Κορυφαῖοι ὃλοι οἱ συμμετέχοντες, συγκλονιστικοί ἡ Φιλαρμονική της Π.Α. και ὁ Βασίλης Λέκκας.
Στη χώρα που πλήρωσε το μεγαλύτερο, ἀριθμητικά, φόρο αἳματος. 27.000.000 θύματα, ἀπό τη χώρα που έζησε την κτηνωδία τῶν ὑπάνθρωπων Οὒννων ὡς ἓνα διαρκές Ὁλοκαύτωμα, με το μεγαλύτερο φόρο αἳματος ἀναλογικά προς τον πληθυσμό της, σε 1.300 ημέρες ἐρέβους και ἑκατόμβες θυμάτων στις μαρτυρικές πόλεις και χωριά που φέρουν αὐτό το προσωνύμιο τῶν κατακτητῶν Γερμανῶν, Ἰταλῶν και τῶν συνεργατῶν τους Βούλγαρων και Τσάμηδων ἀνά την ἐπικράτεια…
Ἡ Ἑλληνική Σημαῖα του Ὀχυροῦ Ροῦπελ, στη Γραμμή Μεταξᾶ.
Ἀπό τον Ἲτσιο, τον Δουράτσο και τον Κουκίδη στην ξηρᾶ, τον Τοῦμπα με τον «Ἀδρία», τον «Ἀβέρωφ» και τον «Κατσώνη» στη θάλασσα, τον Μητραλέξη στον ἀέρα κι από τον Ζοῦκοφ, τον Κόνιεφ και τον Ροκοσόφσκυ, τον Πάττον, τον Μπράντλεϋ και τον Ἂικ μέχρι και τον τελευταῖο στρατιώτη και πολίτη
Αἰώνια Εὐγνωμοσύνη στη Μνήμη των για την Ἐλευθερία, την Εἰρήνη και τη Δημοκρατία, τις ὓψιστες Ἀρετές τοῦ Κοινοῦ τῶν Ἀνθρώπων.
1945–2024
78 +1 χρόνια μετά, κάποιοι στη Δύση ὀνειρεύονται να νεκραναστήσουν Καρλομάγνους, Φρειδερίκους, Βαλκυρίες, Σβάστικες, μικρούς νέους Ἀδόλφους και Γκαιμπελίσκους, για μια νέα Εὐρώπη, ὃπως εἶχαν ὀνειρευτεῖ κι ἐκείνη την παλιά, που τη σέρβιραν και τότε ὡς νέα’ ἐπιδιώκουν μια νέα ὑποταγμένη Εὐρώπη, θεμελιωμένη στη διαίρεση, στη διάκριση, τη διχοτόμηση, την ὑποταγή, την καρατόμηση της μνήμης, την ἐξαθλίωση τῶν μαζῶν, τη χειραγώγηση τῆς σκέψης, την πτώχευση ὂχι μόνον τῶν οἰκονομιῶν ἀλλά και τῆς συλλογικῆς Μνήμης, για χάρη τῶν δικῶν τους «Μνημονίων»-ὀδηγιῶν, κάτι σαν manual λαῶν, ὃπως το road model της Διεθνοῦς Διπλωματίας.
79 χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ἒχοντας ἢδη περάσει τον αἰώνα από τη λήξη τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στο τέταρτο τοῦ αἰῶνα, μόλις, ἀπό την αἱματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τα φαντάσματα τῶν ὀνειροπόλων της Νέας Ἐπιθετικῆς Ostpolitik, ὀνειρεύονται νέα τρένα χειραγωγούμενων ἀχυρανθρώπων α λά Κουίσλιγκ, και τούς ἒχουν, για ἀκόμα μια νέα ἐπανάληψη τῆς ἐπονείδιστης Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ, με ἀφετηρία τις πεδιάδες τῆς Οὐκρανίας και με κορίνες την Εὐρώπη, την Αφρική και τη Νέα Μέση Ανατολή.
Το ἐπιτελικό Σχέδιο Ἐπιθέσεως ἐναντίον τοῦ Βερολίνου, ὃπως ἐκπονήθηκε στις 16 04 1945
Στις 2 Μαΐου καθώς το Ράιχσταγκ βρισκόταν ὑπό τον ἀπόλυτο σοβιετικό ἒλεγχο, ὁ Ἀξιωματικός τού Κόκκινου Ναυτικοῦ, φωτογράφος Yevgeny Khaldei ἀνεβαίνει στη στέγη τοῦ κτηρίου με μία μεγάλη κόκκινη σημαῖα. Στην ὀροφή συναντᾶ 3 στρατιῶτες’ τον 18χρονο Aleksei Kovalev ἀπό το Κίεβο, που ἀναλαμβάνει να ὑψώσει τη σημαῖα, τον Ἀρχιλοχία Abdulkhakim Ismailov, μουσουλμάνο ἀπό το Νταγκεστάν, που τον ὑποστηρίζει, ἐνῶ ο Leonid Gorychev ἀπό το Μινσκ βοηθάει τον φωτογράφο. Ἡ πιο ἐμβληματική φωτογραφία τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
79 χρόνια μετά, ἡ μεγαλειώδης παρέλαση, στην Κόκκινη Πλατεία, με τις ζητωκραυγές των Ρώσων «Ουράαα» να δονοῦν την ἀτμόσφαιρα, οἱ Ἣρωες με τα παράσημα ὡς διαδήματα τοῦ Εὐκλεοῦς Ἀγῶνα που ἒδωσαν και ἒμειναν ὂρθιοι, για να ἀντιστέκονται και να μάς θυμίζουν να Ἀντέχουμε, να Ἀντιδροῦμε και να Ἀντιστεκόμαστε ὡς Ἐλεύθεροι, Ἀνυπότακτοι Ἂνθρωποι ὡς Δημοκράτες, ὡς Ἐλεύθεροι ὡς Ἓλληνες.
78 +1 χρόνια μετά, ἡ Εὐρώπη ἀναζητεῖ Ταυτότητα, Ὂραμα και Ἀξίες.
Ἀπό την ἀποδημοκρατικοποίηση της Ἠπείρου σε ἐπίπεδο πανευρωπαϊκό και διακριτό σε κάθε χώρα,
ἀπό την ἀλλαγή του δημογραφικοῦ ὡς συνιστώσας, ὂχι μόνον ποσοτικοαριθμητικῆς ἀλλά και με ποιοτικά χαρακτηριστικά, με ρεύματα εἲτε πολεμικά εἲτε προσφυγικά εἲτε «αὐτορυθμιζόμενα» λαθρομεταναστευτικά,
ἀπό τη ζοφώδη παλινόρθωση ἢ και ἐγκαθίδρυση φιλο και νεοναζιστικῶν κυβερνήσεων, κινημάτων, κομμάτων ἀπό την Κεντρική μέχρι και την Ἀνατολική Ευρώπη, με προεξάρχον παράδειγμα το καθεστώς τῆς «Οὐκρανίας»,
ἀπό τη συστημική και συστηματική καλλιέργεια τοῦ φόβου, τῆς ἀπειλῆς και της ἀγνώστου προελεύσεως «τρομοκρατίας» με πλήγματα ὃπως πάντα και ἐπαναλαμβανόμενα τυφλά ὣστε να μην εἶναι ἀνιχνεύσιμη ἡ ὃποια «ἀπειλή»,
ἀπό τη μηχανοποίηση τῶν κοινωνιῶν που ὀφείλουν να ὑπακοῦν σε ἀριθμούς κι ὂχι να ὑπηρετοῦν τους ἑαυτούς των,
ἀπό την ἒξωση κι ἀπαξίωση τῆς ἲδιας τῆς Ταυτότητάς μας, στ’ ὂνομα της ἑκάστοτε ἐλίτ, κυρίαρχα και πρωτίστως ἀλλά ἀθέατης, οἰκονομικῆς,
ἀπό το θρησκειολογικό ὑπόβαθρο της Δύσης που ὑπονομεύει, ἂν δεν ἐνορχηστρώνει κιόλας ἀνίερες, για ἂλλη μια φορά, συμμαχίες σε θέματα Πίστεως, με καινούργιο ὂχημά της, αὐτή τη φορά, τον Οἰκουμενισμό,
ἀπό μηχανισμούς μετονομαζόμενους σε Ὀργανώσεις Σχήματα και Ὀργανισμούς παράλληλους προς την κεντρική ἐξουσία, στο ἲδιο ὓψος στο ὀργανόγραμμα τῶν πολυεθνικῶν συστημικῶν ἑταίρων ὁμοῦ και ἑταιριῶν, στ’ ὂνομα Μη Κυβερνητικές Ὀργανώσεις (ΜΚΟ), που ἀποσκοποῦν στη συνδιαχείριση τοῦ ἲδιου και τοῦ αὑτοῦ ἒργου χειραγωγούμενες και χρηματοδοτούμενες δομές ἀπό κοινούς ἐργοδότες και ἐγγεγραμμένους σε κοινά pay-rolls,
κι ὃλ’αὐτά να ἀποπειρῶνται και να ἐπιτυγχάνονται – στον ὃποιο βαθμό – μέσω τῶν μηχανισμῶν ἐλέγχου, ἐνημέρωσης κι ἐπικοινωνίας τῶν κοινωνιῶν, δηλ. των ΜΜΕ.
78 +1 χρόνια μετά, οἱ συνθῆκες που ὣρισαν την Εὐρώπη ὡς πρωτοπόρο στις Ἰδέες τις Ἀξίες την Ούσία της, κατά την Ἀναγέννηση και τον Διαφωτισμό, ὂχι μόνον δεν ὑπονομεύονται ἐμπράκτως ἀλλά, τουναντίον, ἀντικαθίστανται αὐθαίρετα και καθεστωτικά από πολυεθνικούς μη αἱρετούς μηχανισμούς, ἐρήμην τῶν λαῶν της Εὐρώπης, κατάσταση που θεωρείται ἀπό τους ἲδιους τους λαούς και τις κοινωνίες των ὡς φυσική, ἀναπόδραστη και ἀναγκαῖα ἀκολουθία ὑποταγῆς ὑπακοῆς ὑποχώρησης σε ὃ,τι ἐξουσιάζει, ἀφοῦ το ποιος, στους καιρούς μας, είναι σύλληψη ἀφαιρετική και ἀντιδραστική και, ἲσως, ἐπαναστατική.
Ἡ Εὐρώπη του 2024 μπορεῖ να εἶναι πρωτοπόρος στη συγκρότηση, διαμόρφωση κι ἐξέλιξη ὑποδομῶν σε ἐπί μέρους τομεῖς της Οἰκονομίας σε τοπικό, περιφερειακό ἢ και σε παγκόσμιο ἐπίπεδο, ὡς ἡ δεύτερη παγκόσμια οἰκονομική δύναμη, ἀλλά ἐξακολουθεῖ να εἶναι πολιτικά, διπλωματικά διαιρεμένη κι ἀδύναμη, ἀπό ἐσωτερικές κι ἐξωτερικές αἰτίες, θρησκευτικά πολυσχιδής, πολιτισμικά πολύμορφη και πολύφερνος, ὃπως κι ὃταν την ἒκλεψε ὁ Δίας…
Με ἐξαίρεση τον Πολιτισμό, κι ὂχι πλήρως, οἱ λοιπές παράμετροι συνιστοῦν παράγοντες σύγκρουσης, ἒντασης, ἀποδόμησης και δημιουργικῆς καταστροφῆς. Ἂλλωστε, ἡ Εὐρώπη και ξέρει και μπορεῖ να καταστρέφει και να αὐτοκαταστρέφεται. Ἡ εμπειρία, μόλις, του Τριακονταετοῦς Πολέμου, τῶν Ναπολεόντειων Πολέμων μέχρι και τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο στη ΝΔ Ρωσσία και την περιφέρειά της στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, τοποθετώντας τη γραφίδα στο «χρονολόγιο» της Βιομηχανικῆς Ἐπανάστασης στην Ευρώπη μέχρι και σήμερα, μαρτυροῦν τη «Σταυροφορική» φύση της Δύσεως και της Κεντροβόρειας προς την Ανατολική…
Ἡ τιμητική κορδέλα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Ζήλωσε ο Σουμάν το Μεγαλεῖο τῆς Νίκης, και ἀνήμερα τῆς συνθηκολογήσεως τῆς ταπεινωμένης Γερμανίας, τέσσερα χρόνια ἀργότερα, στις 9 Μαΐου 1950, διετύπωσε τη «Διακήρυξη Σουμάν» που ἀποτελεῖ ὁρόσημο για την Ευρώπη και ἑορτάζεται ὡς ἡ «Ἡμέρα τῆς Εὐρώπης», ἐπιχειρώντας να δώσει ἓνα τέλος σ’ἓνα σφαγεῖο ὂχι μόνον μεταξύ τῶν δύο ὃμορων γερμανικῶν φύλων, τῶν Φράγκων και τῶν Ἀλαμανῶν Γερμανῶν, ἀλλά με ἐκατόμβες θυμάτων σε ὃλα σχεδόν τα μήκη και τα πλάτη τοῦ πλανήτη.
Ἀφίσα τοῦ Γραφείου Πληροφοριῶν Πολέμου τῶν ΗΠΑ, του 1942, ἡ ὁποῖα παρουσιάζει τις σημαῖες ὃλων τῶν Ἐθνῶν που ὑποστήριζαν τη Συμμαχική προσπάθεια, ἒχοντας κηρύξει πόλεμο στις δυνάμεις τοῦ Ἂξονα.
Τα πρωτοσέλιδα τῆς Νίκης
Ἡ ἂνευ ὃρων Συνθηκολόγηση τῆς Ναζιστικῆς Γερμανίας ὑπό τον Στρατηγό Ἂλφρεντ Γιοντλ, στη Ρεμ τῆς Γαλλίας, στις 07 05 1945, με ἂμεση ἐφαρμογή ἀπό την ἑπομένη ἡμέρα, στις 23:01 τῆς 8ης Μαΐου, ἡμέρα τερματισμοῦ τῶν ἐχθροπραξιῶν τῆς Γερμανίας προς τους Συμμάχους.
Το Γερμανικό ἒγγραφο Καθολικῆς Συνθηκολογήσεως, στις 07 05 1945.
Ὣρα 00:43, 9ης Μαΐου 1945. Ο Στρατάρχης Ζούκωφ ὑπογράφοντας την πλήρη και ἂνευ ὃρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας σφραγίζει τη Νίκη τῶν Λαῶν ἀπέναντι στην κτηνωδία τοῦ Ναζισμοῦ και τοῦ Φασισμοῦ.
Τα πρωτοσέλιδα τῆς Νίκης
Τα πρωτοσέλιδα τῆς Νίκης
Τα πρωτοσέλιδα τῆς Νίκης
Τα πρωτοσέλιδα τῆς Νίκης
Τα πρωτοσέλιδα τῆς Νίκης
Το ἡμερολόγιο γράφει 07 05 1945 και ἡ θέα ἀπό την Ἀψίδα τοῦ Θριάμβου στο Παρίσι συγκλονίζει με το πλῆθος να κατακλύζει χαρούμενο τις λεωφόρους τῶν Παρισίων.
78+1 χρόνια μετά, ἡ Εὐρώπη ἀναζητεῖ Ταυτότητα, Ὂραμα και Ἀξίες.
Και για να μην ἒχουμε αὐταπάτες και ζοῦμε χτίζοντας μύθους γύρω ἀπ΄αὐτές’ Το ζητούμενο εἶναι ἡ πρόσθεση του ἐπιθέτου «κοινός» στα δύο γένη.
Ποτέ στην Εὐρώπη δεν ὑπῆρξε κοινή Ταυτότητα’ ἀπουσιάζουν οἱ κοινές μνῆμες, οἱ κοινές ἐμπειρίες, τα κοινά συμφέροντα, οἱ κοινές καταβολές, οἱ κοινές διαδρομές. Τοὐναντίον, ὃλες οἱ παραπάνω παράμετροι εἶναι ἲδιες, μα, ὂχι κοινές.
Ἂν ἡ ὃραση ὁρίζει το πώς και τι βλέπεις ἡ ἀλλαγή τῆς καταλήξεως προσδιορίζει τι ἐπιθυμεῖς ἐπιδιώκεις και ἀξιώνεις να βλέπεις. Βλέπετε, ἡ διαφορά βρίσκεται στο μέλλον καίτοι με ἐνεστωτικό θέμα, ἀφοῦ ἀπό’ δῶ ὁραματίζεσαι τον ὁρίζοντα. Ἒτσι, στην εὐρωπαϊκή ἱστορία ούδέποτε οἱ λαοί τῆς Ἠπείρου ἀνέπτυξαν κοινό ὃραμα. Πάντοτε, ὑπῆρξε ἀντίπαλον. Ἒτσι, στεροῦνται ἀκόμη και σήμερα, την ἒννοια ἑνός κοινοῦ ὁράματος, ἀφοῦ ὂχι μόνον δεν βλέπουν το ἲδιο πόσῳ μᾶλλον να ἐννοοῦν και να ὁραματίζονται ἐπ’ αὐτοῦ.
Τέλος, παραλλάσσοντας τον στῖχο και παραφράζοντας το τραγούδι στην ἐγχώρια, διεθνή και παγκόσμια πορεία «Μία εἶναι ἡ ούσία΄ οἱ Πόροι». Οἰ Πόροι, λοιπόν, με την ὃποια μορφή τους, στα σημεῖα τῆς κινήσεως τοῦ ἐκκρεμοῦς ἢ και τῆς περιφέρειας τοῦ κύκλου, εἲτε ὡς «Ἀνθρώπινο Δυναμικό» εἲτε με τη μορφή τῆς «Τεχνολογίας & Τεχνογνωσίας» εἲτε με τη μορφή τοῦ «Κεφαλαίου» [στα 200+2, πια, ἐφέτος ἀπό τον Κάρολο] και συνακόλουθα τῶν Ἐπενδύσεων και των Χρηματορροῶν συνιστοῦν την οὐσία και την αἰτία ὑπάρξεως, θεμελιώσεως και ἀναπτύξεως τῶν κοινωνιῶν.
Και οἱ κοινωνίες προκρίνουν, ἀξιακά, την ἀντίστροφη πορεῖα τοῦ ἐκκρεμοῦς, ἀξιοποιώντας στο ἒπακρον τις δυνατότητες τοῦ «Κεφαλαίου» μέσω τῶν Ἐπενδύσεων και τῶν Χρηματορροῶν, ἐκμεταλλευόμενες την «Τεχνογνωσία & Τεχνολογία» και χρησιμοποιώντας, τέλος, ὂχι με την ἒννοια και την ἀξιακή ταυτότητα τῆς Ἁριστοτελικῆς ἐντελέχειας και δυναμικῆς μεταμόρφωσης ὑπέρ τοῦ Ἀνθρώπου, παρά καταληκτικά, χρησιμοποιώντας ὡς μέσο το «Ἀνθρώπινο Δυναμικό». Ἂρα, ἡ ἀνθρώπινη παρουσία ἐξέπεσε ἀπό Αὐταξία σε μέσο. Σε μέσο στα σχέδια ἂλλων, στις ἐπιλογές ἂλλων, στις στρατηγικές ἂλλων, με δέλεαρ το «Κεφάλαιο» ἐργαλεῖο την «ΓνωσιοΤεχνολογία» και κατάληξη τον «Ἂνθρωπο».
78 +1 χρόνια μετά
Ἡ ἀνάγκη αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἐθνικοῦ και συλλογικοῦ, στο νέο κόσμο που ἀναδύεται, αὐτόν του πρώτου τετάρτου τοῦ 21ου αἰῶνα, ἓναν κόσμο πολύ-πολιτισμικό, πολύ-γλωσσο, που καθημερινά διαρκῶς ἑνοποιεῖται και παγκοσμιοποιεῖται με ἐπικίνδυνες πολλές φορές τάσεις ὁμοιομορφίας που ἀγγίζουν και την ἰσοπέδωση ἐθνικῶν ἀξιῶν και κοινωνιῶν, αὐτή ἡ ἀνάγκη τῆς ἀναφορᾶς και τῆς ἀνάδειξης τῆς σημασίας και τῆς σπουδαιότητας της Ἡμέρας της Νίκης σε οἰονδήποτε -ισμό γίνεται περισσότερο επιτακτική από ποτέ.
Εἶναι ἂξιον ἀπορίας, με διπλή ἀνάγνωση, ἂξιον πενίας και φτώχειας ὃσο και ἐρωτήματος πώς τα ἐγγόνια ἀσπάζονται την εἰδεχθέστερη και πιο κτηνώδη μορφή ὑπάνθρωπης συμπεριφορᾶς και πώς υἱοθετοῦν ἀβασάνιστα [καθολικῶς] ἐμβλήματα μεσ’την ἀντιστροφή τους τη σημασία την ἑρμηνεία τους, ὃταν, ἐδῶ, γεννήθηκε και θεμελιώθηκε ἡ ἒννοια και ἡ ἀξία τοῦ Ἀνθρώπου ὡς Πρόσωπο και Αὐταξία, για την οποία πολεμοῦσαν, βασανίζονταν και πέθαιναν οἱ παπποῦδες τους.
Ο τόπος μας, και σήμερα, σήμερα, καταστρέφεται οἰκονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, εὑρισκόμενος σε μία πρωτοφανή δίνη λαθῶν, παραλείψεων που ὁ χρόνος, ἂρα ἡ Ἱστορία, θα κρίνει τον ἐσκεμμένο και σκαιό χαρακτήρα τους εἰς βάρος ἑνός ὑπερήφανου λαοῦ.
Τώρα, που ἡ ἐπιβολή τῆς ὑποταγῆς στον ἓνα –ισμό θεσμό ἑσμό, με τέσσερα «πρόσωπα» εἶναι ἀδιέξοδος και μονόδρομος, κι ἂν εἶναι ἁπλῶς θέμα χρημάτων, διάγουμε ὑπερήφανα ὑποτελεῖς… Διανύσαμε μία ἐπώδυνη δεκαετία ἀπροκάλυπτα στυγνῆς «ὑποταγοϋπακοῆς» στους μηχανισμούς τοῦ ΔΝΤ, τῆς ΕΚΤ, τοῦ Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς με κατασταλτικά «Μνημόνια» Χρέους με πτωχευμένες πολιτικές ἀπό φερέφωνα τοῦ οἰκονομικοῦ και πολιτικοῦ συστήματος και κατεστημένου στην Ἑλλάδα.
Με Προεδρικά διατάγματα, διατάξεις, προαπαιτούμενα και μέτρα, συνεχῆ ἐπώδυνα ἀδιέξοδα κυβερνᾶται ἡ χώρα, ἀπό το Hilton… για μία δεκαετία με τούς τοποτηρητές πραίτορες να ἐπιχαίρουν για τη θηλιά των θυμάτων τους αὐτοπροβαλλόμενοι, τουλάχιστον, ὡς θαυματοποιοί για το μέγεθος τῆς σκανδαλώδους ἰδιωτείας, ἰεροσυλίας, ἀσέβειας και άπρέπειας προς τον ἑλληνικό λαό’ μα τα ἲδια ἒπρατταν με τον ἲδιο θαυμαστό ζῆλο και ὃλοι ὃσοι ἀπό Ἡσιόδου ἀρξάμενοι στους Περσικούς Πολέμους ἒπρατταν κατά συνείδηση ἀπό κοινοῦ μετά τῶν βαρβάρων ξωχωρίζοντας ὁ ἓνας και μοναδικός ἱστορικά Ἐφιάλτης μέχρι και τούς Ταγματασφαλῖτες Γερμανοτσολιάδες και τις σύγχρονες νεοελληνικές κυβερνήσεις και ὓπατους ἂρχοντες. Μάλιστα, ἡ ἐφιαλτική για τον Ἑλληνισμό «Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν» συνιστᾶ τη μέγιστη σε βάθος χρόνο ἀνθελληνική στάση ἀπό το ἑλληνικό Κοινοβούλιο και την συνασπισμένη προς ξένα συμφέροντα ἑλληνική Κυβέρνηση με ὃποια σύσταση κι ἂν παρατάσσεται. Κι αν στην εξίσωση βάλουμε τις σύγχρονες τραγωδίες από την Μάνδρα, το Μάτι και οσονούπω τα Τέμπη συμπορεύονται δυναμικά εκφυλιστικά εκμαυλιστικά και υπονομευτικά προς το κοινωνικό συμφέρον τόσο η Πολιτειακή όσο και η Δικαστική Εξουσία. Γίνεται ακόμη χειρότερο με τους επαΐοντες επαγγελματίες Συνδικαληστές που λυμαίνονται τη Διοίκηση από κοινού με την ίδια τη Διοίκηση τού κράτους.
Ἐπιπλέον, ὁ πρωτοφανής νεοεποικισμός και ὁ πακτωλός χρημάτων που διακινοῦνται γύρω ἀπό τη μετακίνηση, ἐγκατάσταση προσωρινή ἓως και πιο μόνιμη, σε ἀνοικτοῦ ἢ κλειστοῦ τύπου «δομές», χωρίς ἂσυλο, χωρίς ταυτοποίηση, χωρίς χωρίς χωρίς ἀλλά με το προνόμιο τῆς ἀφαίμαξης τοῦ ἲδιου τοῦ λαοῦ που χρηματοδοτεῖ κατά το 67% τα ἒξοδα ὃλου αὐτοῦ του παραλογισμοῦ που ζοῦμε στα νησιά, την ἠπειρωτική χώρα εἶναι μαθηματικά βέβαιο πως θα ὁδηγήσει σε σύγκρουση Πολιτισμῶν ὃπου και ἂν λαμβάνει χῶρα. Μάλιστα, το πιο ἐπίφοβο που ἐνδέχεται με ἲσως περισσή βεβαιότητα να συμβεῖ το ἑπόμενο διάστημα δεν εἶναι ἂλλο ἀπό την περιστολή τῶν Δικαιωμάτων και τῶν Ἐλευθεριῶν, ἒτσι ὃπως με Ἀγῶνες, Θυσίες και μόχθους εἶχαν κατακτηθεῖ, κατοχυρωθεῖ και θεσμοθετηθεῖ στη χώρα. Ἡ ὑφιστάμενη κατάσταση τῆς σύγχρονης πραγματικότητας με την πολυδιαφημισμένη τηλε-ὀργάνωση τῆς κοινωνίας, ὡς ἐναλλακτικό μέσο και μέθοδο ἀντιμετώπισης τῶν ζητημάτων σε ποικίλους τομεῖς που προκύπτουν ἀπό την ἀναγκαιότητα τήρησης τῶν μέτρων προστασίας ἀπό τον κορωναϊό, εἶμαι βέβαιος ὃτι θα ὁδηγήσει σε μορφές διοίκησης, ἐλέγχου και ἐπικοινωνίας που θα καταστήσουν την «κοινωνική ἀπόσταση» σε μία δόκιμη μορφή τηλε-πολιτικῆς και κοινωνικῆς κηδεμονίας. Ἒτσι, με το πρόσχημα τῆς ἀσφάλειας, τῆς προστασίας και τοῦ ἐλέγχου, πάντοτε προς ὂφελος τοῦ λαοῦ ἢ τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων, οἱ ἡγεσίες, πια, θα μποροῦν να ἐντέλλονται με μηνύματα, ἠλεκτρονικό ταχυδρομεῖο, με ἐφαρμογές στα Μέσα Κοινωνικῆς Δικτύωσης ἀντί και ὑπό καθιστώντας τη διά ζώσης ἐπικοινωνία, συναλλαγή και διάλογο. Κι ἂν ὁ διάλογος συνιστᾶ την ἀποδεικτική διαφορά ἀνάμεσα στη Δημοκρατία και τα ἀπολυταρχικά πολιτεύματα ἐλλοχεύει, σήμερα, περισσότερο ἀπό ποτέ, ὁ κίνδυνος ἐκφυλισμοῦ, έκμαυλισμοῦ και τρώσεως τῆς Δημοκρατίας ἀπό το κυοφορούμενο τεχνολογικό πια ἒκτρωμα ὂχι αὐτῆς καθαυτῆς τῆς σύγχρονης Τεχνολογίας ἐπικοινωνιῶν ὃσο τοῦ μεθοδευμένου μηχανισμοῦ «ἀξιοποιήσεώς» των προς ὂφελος ἰσχνῶν ἀριμθητικά ἀλλά ἰσχυρῶν οἰκονομικά/χρηματιστηριακά/πολιτικά ὁμάδων συμφερόντων ἀνά την ὑφήλιο, μετασχηματίζοντας τον ἐπί ἓνα ἓτος και ἐγκλεισμό σε ἐγκλῃσμό, ἢτοι σε λεηλασία, κυριολεκτική και μεταφορική τῆς ὀντότητος τῆς περιουσίας και, δή, τῆς προσωπικότητος καθενός ἐξ ἡμῶν, στο μέτρο το βαθμό και την κλίμακα ἂμυνας ἑνός ἑκάστου.
Μαζί μας, ἒπειτα ἀπό 50 χρόνια, σύσσωμοι οἱ σύγχρονοι Λεωνίδες τοῦ Ἑλληνισμοῦ, οἱ Καταδρομεῖς τῆς «Ἐπιχειρήσεως Νίκη», που μόλις προχθές ἐπαναπατρίστηκαν, ἢδη πιά, και με τον τελευταῖο να ἒχουν περάσει στα Ἠλύσια Πεδία, τιμώντας τα Ἲδια, τα Ἰδανικά και τα Ἱερά της Φυλῆς ἀπέναντι στους σύγχρονούς τους Ἑλληνοκύπριους, πια, Ἐφιάλτες που πρόκειται να ὐπογράψουν την πιο ἱταμή συμφωνία Κουϊνσλινγκοφινλανδοποίησης τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἐκκρεμοῦσα ἀπό το 2017, στο ὂνομα τῶν προαναφερθεισῶν ροῶν και πολυσχιδῶν δικτύων και ἀγωγῶν.
78 +1 χρόνια μετά, ἡ Εὐρώπη ἀναζητεῖ Διέξοδο, Ταυτότητα, Ὂραμα και Ἀξίες.
Ἡ σύγχρονη κρίση που μαστίζει την ὑφήλιο πλήττει με πολύ ὑψηλό κόστος, κυρίως, την Εὐρώπη. Ἡ ἒλευση τῆς πανδημίας τοῦ κορωναϊοῦ Covid-19 βρῆκε την Ἢπειρο ἀπροετοίμαστη, νωθρή και, ἰδιαιτέρως στις βόρειες γειτονιές της, ἀλαζονικά ἀτάραχη ἀπέναντι στο νέο, ἀόρατο και ἀναπέντεχα ὓπουλο ἰό. Ἡ εἰκόνα τοῦ πλήγματος στις τέσσερεις ἀπό τις πιο πλούσιες ἐκ τῶν G-7 χωρῶν [ΗΒ, Ἰσπανία, Ἰταλία και Γαλλία] με το Βέλγιο και την Ὀλλανδία να ἀκολουθοῦν, τη Ρωσσία να σαρώνεται και ἐπί δῦο μῆνες ἡ Ἢπειρος να ἒχει κατεβάσει ρολά, καθιζάνοντας την Οἰκονομία της [που οὒτε για την ἐπίλυση τῆς κρίσεως οἱ μη αἱρετοί μηχανισμοί δεν μποροῦν να συμφωνήσουν για την οὐσιαστική ἐπανεκκίνηση τῆς εὐρωπαϊκῆς μηχανῆς κρατώντας ὁμήρους τους πολίτες τῶν κρατῶν μελῶν ὂχι μόνον τῆς Εὐρωζώνης οὒτε και τῆς ΕΕ ἀλλά ὁλοκλήρης τῆς Ἠπείρου, ἀπό τη Γλασκόβη μέχρι και τα Οὐράλια και ἀπό το Τροντχάιμ μέχρι και τη Γαῦδο], σε μία πραγματικότητα που τα σημάδια δείχνουν μία πιο ζοφερῆ εἰκόνα ἀπό την παγκόσμια οἰκονομική κρίση τοῦ 1929 λόγω του κραχ στη Γουόλ Στρητ των ΗΠΑ. Ἂν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε τη διασυνδεσιμότητα πια τῶν σχέσεων τῶν χωρῶν ὃλου τοῦ κόσμου, με την καταιγῖδα τοῦ νέου ἰοῦ που πλήττει τις ΗΠΑ και τον μεγαλύτερο κατασκευαστῆ τοῦ κόσμου, την Κίνα, τότε ἡ ἐπίλυση με ἒμφαση στην Ὑγεῖα και την Οἰκονομία προβάλλει πιο ἐπιτακτική ἀπό ποτέ. Μαζί συνεπικουρεῖ και ἡ Συνέργια’ συνέργια τῶν ἀνθρώπων που μποροῦν να συνεισφέρουν στην οἰκοδόμηση μιας κοινωνίας που ἀξίζει να μοιράζεται ἓνα κοινό γνώρισμα με την ἲδια τη γενεσιουργό αίτία αὐτῆς τῆς ἀντιδράσεως. Τη χωρίς στεγανᾶ και σύνορα Συνεργασία για την ἀντιμετώπιση κάθε φυσικῆς ἢ τεχνητῆς ἀπειλῆς, ἀμφισβητήσεως και καταπατήσεως ἀπέναντι στα θεμελιώδη Ἀνθρώπινα Δικαιώματα.
Μάλιστα, η καθοδική φορά και κατάταξη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μηχανισμό lobbying, κυρίως μονίμως και αυταπαγγέλτως, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών της στη λήψη αποφάσεων, οι πολλαπλά λανθασμένες αποφάσεις της από θέματα Γεωπολιτικής Γεωοικονομίας και Γεωστρατηγικής αποδεικνύουν περίτρανα ότι αρμενίζει, σταθερά αδιάλειπτα και στρατευμένα στραβά. Από την Ουκρανία μέχρι και τον εξηλεκτρισμό τής αυτοκίνησης και από την ανενόχλητα ανεμπόδιστη λαθροεισβολή μαζών μέχρι και την ανύπαρκτη δημιουργία Έργου, χωρίς να εξαιρούνται οι εξίσου αυθαίρετες κατανομές κονδυλίων, η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ότι λειτουργεί με όρους Οικονομικής Πολιτικής και Κοινωνικής Πυραμίδας πέρα από τις γεωγραφικές επί μέρους διαιρέσεις της.
Στο μέτρο, ἐπιπλέον, που ἡ Ρωσσία ἐπιχειρεῖ, για πολλοστή φορά, να καταστήσει αἰσθητή την παρουσία της σε παγκόσμιο ἐπίπεδο, μᾶλλον ὀφείλει στον ἑαυτό της και τους πολῖτες της να ἀναθεωρήσει την εἰκόνα τῆς δύναμης και ἀκόμη ἀκριβέστερα τῆς δυναμικῆς και τῆς στρατηγικῆς της. Μία πρώην παγκόσμια δύναμη μετά την κατάρρευση τῆς ΕΣΣΔ μεταμορφώνεται σε περιφερειακή δύναμη στοιχιζόμενη κατά το δοκοῦν σε λανθασμένη πλευρά και ἐπιδιώκοντας ἐφήμερες συμμαχίες με ὃρους «ἀντί»-δρασης, ἀντιπαλότητας και πάντοτε σε δεύτερο χρόνο ἀσθμαίνοντας για τις ἐξελίξεις, χωρίς κατ’ ἀνάγκη να μπορεῖ να τις προβλέψει προοικονομήσει ἢ ἀκόμη ἀκόμη και δημιουργήσει. Και η Δύση, εμμονικά προσκολλημένη στην γερμανικές της καταβολές, τότε που έτρεχε να τελειώσει τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις στο Ανατολικό Μέτωπο διαιρώντας την Ουκρανία από τον εθνικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό και οικονομικό κορμό τής πάλαι ποτέ Ρωσσίας, έφθασε στο 2014, με την Πορτοκαλί Επανάσταση να χρηματοδοτείται να καθοδηγείται και να πραγματώνεται σε αγαστή συνεργασία με Δομές των ΗΠΑ, επιτυγχάνοντας σε μόλις δέκα χρόνια και ούτε 2μιση από την έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων από το ξημέρωμα τής 24ης Φεβρουαρίου 2022, την εξαΰλωση τού Ανθρώπινου Δυναμικού της «Ουκρανίας», τον ευτελισμό των συμμαχικών δυνάμεων που έχουν αποστείλει πολεμικό υλικό για χερσαίες επιχειρήσεις με την «έκθεσή» τους στην Μόσχα, παραλληλίζοντας την με την παρέλαση των Ναζί-Ορκ (λίγο πριν από τη λήξη τού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), το άδειασμα των ταμείων τού κράτους των πολιτών που μεταναστεύουν έως και λιποτακτούν, ανάλογα με την «ανάγνωση» τής πραγματικότητας.
Και ἐπειδή ὁ ρομαντισμός εἶναι λογοτεχνικό και οὐδόλως διπλωματικό κίνημα, ὁ ρεαλισμός και η στρατηγική, δηλαδή το παρόν και το μέλλον ὀφείλουν να καθοδηγοῦν τη σκέψη και τις δράσεις μας. Και προς το παρόν, κινούμαστε ἂν ὂχι κατ’ἀνάγκη ἀντίθετα, πάντως, οὒτε και παράλληλα για πολλοστή φορά στην ἱστορία μας.
Ἡ συστράτευση, μάλιστα, για πρώτη φορά τριῶν πάλαι ποτέ «Αὐτοκρατοριῶν» στη γειτονιά μας [Ρωσσία, Τουρκία και Ἰράν], δείχνει να ἀνατρέπει ὑφιστάμενα μοντέλα συμπεριφορῶν ἐνῶ στο θολό τοπίο τῶν στρατηγικῶν συμμαχιῶν ἡ συμπόρευση αὐτή, ἂν δεν ἑρμηνευθεῖ ὡς ἀντιστάθμισμα στις δράσεις τῶν Δυνάμεων τῆς Ἀτλαντικῆς Συμμαχίας τοῦ ΝΑΤΟ και τῆς ἡγεμονίας τῶν ΗΠΑ στην περιοχή, τότε συνιστᾶ βασική ἀνατροπή δεδομένων και παγιωμένων καταστάσεων κοντά στον αἰῶνα πια, με τους Ρώσσους να ξαναανακατεύουν την τράπουλα κερδίζοντας μία ἒξοδο στα νερά τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου χωρίς στόλο πλοῖα και ὑποδομές που να μποροῦν προς ὣρας να ὑποστηρίξουν κάτι ἀνάμεσα σε μία διέλευση και μία ὀλιγόμηνη παραμονή, χωρίς σταθερή παρουσία στην περιοχή, εἰ μη μόνον μία βάση στο Ταρτούς τῆς πολύπαθης Συρίας. Ἡ δε συμμαχία με το Ἰράν δεν ἀποσκοπεῖ στην «ἒξοδο» τῆς πάλαια ποτέ κραταιᾶς ρωσσικῆς Αὐτοκρατορίας στα ζεστά νερά τοῦ Περσικοῦ Κόλπου οὒτε στην συνακόλουθη ἒξοδο στην Ἀραβική Θάλασσα και τον Ἰνδικό Ὠκεανό παρά φαντάζει ὡς ἀντίδραση στην μονοπωλιακή περιμετρικά τοῦ Κόλπου παρουσία τῶν ΗΠΑ. Ὃ,τι, ὡστόσο, προβάλλει ἒντονα ἀνεπιθύμητο εἶναι αὐτή ἡ συμφωνία και ἡ διάθεση συμπόρευσης τῶν δύο ἰσλαμικῶν κοινωνιῶν, τῆς θεοκρατικῆς τῶν μουλάδων τοῦ Ἰράν και τῆς φθίνουσας κοσμικῆς και αὐξητικῶς ἰσλαμικῆς κοινωνίας τῆς γείτονος. Ἡ πρωτοφανής, μάλιστα, έπεκτασιμότητα τῆς τελευταίας σε περιοχές ὂχι μόνον ὃμορες, ὃπως στο Ἰράκ ἢ τη Συρία ἀλλά ἡ στρατηγικοῦ χαρακτῆρα δράση της στην περιοχή τῆς Ἀφρικῆς, τόσο τῆς Κεντρικῆς/Ἀνατολικῆς ὃσο και τῆς Βόρειας, με τη διαλυμένη Λιβύη, ὀθωμανική κτήση ἓως και το 1911, δείχνει να εἶναι πιο εὐάλωτη, εὒθραυστη και ἀπρόβλεπτα ἀρνητική ὡς προς την ὀριοθέτηση την στόχευση και την ἀποτελεσματικότητά της. Ἡ προϊοῦσα, δε, κατάρρευση τῶν προσδοκιῶν της σε ὃλα τα ἀνοικτά μέτωπά της, κυρίως δε, τῆς κάκιστης οἰκονομικῆς της καταστάσεως τήν καθιστοῦν πιο προβλέψιμη και γι’αὐτό και πιο ἐπικίνδυνη ἀπό ποτέ στη διεκδίκηση τετελεσμένων ἐνεργειῶν εἰς βάρος, για πολλοστή φορά, τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἡ συμβολή τοῦ Ἀμερικανικοῦ Ναυτικοῦ στις Ἐπιχειρήσεις τοῦ Θεάτρου Ἐπιχειρήσεων στην Εὐρώπη και τον Ἀτλαντικό Ὠκεανό
Ἡ φωτογραφία που ἀπεικονίζει την κοπέλα στην ἀκτή τῆς Παραλίας Omaha, ζώνη ἀποβιβάσεως τῶν Ἀμερικανικῶν Δυνάμεων στην περίφημη Ἀπόβαση τῆς Νορμανδίαςλήφθηκε το 1947, τρία χρόνια μετά τις Ἐπιχειρήσεις, με τα κουφάρια των πλοίων στην ἂμπωτη να γεμίζουν το πλάνο, τη σκέψη της και τον ὁρίζοντα.
Οἱ λαοί μας ἀξίζουν και δικαιοῦνται ἓνα πιο εἰρηνικό αὒριο, βασισμένο σε κοινές αξίες και παραδόσεις, θεμελιωμένο στις θυσίες του παρελθόντος προς ὂφελος τῶν ἑπόμενων γενεῶν.
ἡ Ἒξοδος, ἡ Λύση, ὃπως και στις τραγωδίες, ἒρχεται, πάντοτε, στο τέλος.
και περνάει ἀπό το Κέντρο τοῦ Κόσμου, το Αἰγαῖο και την Ἑλλάδα.
Το τέλος θα ἀργήσει. Ἒχει, ὃμως, ἢδη ἀρχίσει…
Σήμερα, ὃταν στις 12:00, ὣρα Μόσχας, Θα σημάνουν οἱ Καμπάνες για να σημαίνουν, ἐς ἀεί, τη Νίκη, την Εἰρήνη και την Ἐλευθερία, πιστώνοντας «τό εὒδαιμον τό ἐλεύθερον το δέ ἐλεύθερον το εὒψυχον» τοῦ παπποῦ Θουκυδίδη στο Κοινό τῶν Ἀνθρώπων.
Πρόκειται για το 19ο γράμμα τού σύγχρονου ελληνικού αλφαβήτου. Γράμμα με περισσή συμβολική αξία, αφού στη γεωμετρική δομή τών γραμμάτων – συμβόλων τής γλώσσας μας, σκέπει, ισομερώς, από τον κάθετο άξονα, ισοβαρώς κι άρα ακριβοδίκαια. Κι ενώ αυτό εγγράφεται, αξιακά, στο τής γλώσσας Σύστημα, η παράλληλη εφαρμογή της στην ελληνική Κοινωνία και Πολιτεία, κι αν ακόμα δεν διαγράφεται, τουλάχιστον, παραγράφεται. Κατ’αυτόν τον τρόπο διαφορετικά διαβάζεται το λήμμα, ανΤάξια κι άλλως ανάξια, χωρίς την ανάγνωσή του. Μα, έτσι, ακριβώς και κατά γράμμα μιας αθέμιτης αθέατης και σιωπηρής ανοχής, πάλι χωρίς το -Τ, ό,τι συνιστά το Κράτος και τις Δομές του συστημικά απροκάλυπτα και, αναμφισβήτητα, παραδοσιακά στρέφεται εναντίον της Κοινωνίας, με αξιοθαύμαστη ανΤοχή. Το οργανόγραμμα, δε, τού Συστήματος, πια, «Ελληνική Δημοκρατία» ως Μηχανισμός Κράτους ήτοι Εξουσίας Εφαρμοστικής Δυνάμεως και Ισχύος προσβάλλει όχι απλώς το περί Δικαίου αίσθημα τών Πολιτών μα πολύ περισσότερο τη Νοημοσύνη των. Μάλιστα, ανάμεσα στη Λογική που περιβάλλει τη Νοημοσύνη και το αίσθημα που συνδέεται με τη Συγκίνηση, τουτέστιν, με το Συναίσθημα υπάρχει αξιοθαύμαστη ευθυγράμμιση. Δείγμα ότι δεν υφίσταται απόκλιση ετεροβαρής προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Δήγμα, δε, απροκάλυπτα ωμής δυσμενούς κι άμα δυσεβούς Στάσεως Συμπεριφοράς κι Απρέπειας απέναντι στον Έλληνα Πολίτη. Εποπτεύοντας από το πεδίο τής Πολιτείας και τής Πολιτικής και από τις Υποδομές και Υπηρεσίες τής Εκπαίδευσης τής Υγείας τής Ασφάλειας τών Μεταφορών όλα κινούνται σε τροχιά που δεν υπολανθάνει πολλώ δε μάλλον δεν προλαμβάνει το λάθος, αυτοσυνιστά ένα εκ προμελέτης προσχεδιασμένο κι εκ προοιμίου λάθος που περιμένει το χρόνο ωρίμανσής του μέχρι να καταστεί εγκληματικό. Μα, ως εκ θαύματος, όλοι όσοι συμμετέχουν στο σχεδιασμό την ενορχήστρωση και την πραγμάτωσή του μέχρι να επισυμβεί κάτι μη αντιστρέψιμο ανατρεπτικό και επιζήμιο στους περίτεχνους τίτλους ιδιότητες και κατηγορούμενα που τα μοιράζει το ίδιο το κράτος στον εαυτό του, αυτάρεσκα ναρκισσιστικά επανειλημμένα, χάνονται εξαφανίζονται και σβήνονται απ’το προσκήνιο, τόσο έντεχνα μεθοδικά και λειτουργικά όσο το «σβήσιμο» ενός τραγουδιού στην ολοκλήρωσή του. Συνένοχη δίπλα σε όλους εκείνους που είναι συνένοχοι στον κρατικό μηχανισμό στέκεται η ίδια η Κοινωνία. Αμέτοχη, άνευρη, αμήχανη. Καθώς σε εκείνους που έδωσε την εξουσία να είναι καθ’ύλην αρμόδιοι μεταπίπτουν σε κατ’ όνομα. Ένας μηχανισμός υπαρκτός, κατ’ όνομα. Κατ’ όνομα Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Εκπαίδευση, Υγεία, Ασφάλεια, Μεταφορές. Ψευδεπίγραφη νεοελληνική πραγματικότητα. Ούτε αφελής ούτε αδαής ούτε επιλήσμων. Συμμέτοχη γαρ όχι στην απουσία, μα στην άρνηση τού -Τ. Δικαιωματικά, λοιπόν, ανάξια λόγου λογικής δικαιωμάτων οραμάτων. Πλημμελής, συνεπώς, ακόμη και στα Κακουργήματα που προσβάλλουν την Μνήμη, πρωτίστως, των θυμάτων, των Οικείων των, της ίδιας της Κοινωνίας ως Οντότητας. Αμετροεπής με το -Τ, Αγνώμων με την απουσία του. Η επιλογή τής απουσίας δηλωτική τής ευθύνης και τού βάρους που κουβαλάει. Καταλαβαίνεται κάποιοι να κατέχουν 23 γράμματα. Άλλωστε, το ζήτημα δεν είναι απλώς το μείον ένα. Η θεσμική απομείωση τής Ύπαρξης και η ομοιόμορφη ισοπέδωση με την Κενότητα τής Οντότητας παύει να είναι ζήτημα Οντολογίας ή Φιλοσοφίας. Είναι η σκληρή αποτύπωση μιας απονευρωμένης κοινωνίας που αντί να κάνει τις δέουσες τομές και ταμείον κάνει το μείον μέρος τής καθημερινότητάς της. Τ(αυ)μείον.
Ο Αθλητισμός, όπως Είναι και Αξίζει και Οφείλει να Είναι όπως Διδάσκει και όπως Συγκινεί’ Ανοικτός, Ελεύθερος, Καθαρός, Ασυγκράτητος, Ειρηνικός , Ορμητικός, ΠανΑνθρώπινος χωρίς στεγανά, καγκελόφρακτα μυαλά, πολεμοχαρείς θύρες, πηγμένους transformers…
Πέρα από τις δυνάμεις ανακαλύπτεις Δυνατότητες Προσωπικότητες, Χαρισματικές Υπάρξεις. Αποκαλύπτεις τη Χαρά του προσωπικού Άθλου, Πρότυπο Δύναμης του Νου της Καρδιάς της Ψυχής και τού Σώματος που ξεπερνά τη βαρυτική δύναμη της «πτώσης».
Άθλος Ηράκλειος’ συνεπάγεται Τόλμη, Ανδρεία, Γενναιότητα, Υπομονή, Πείσμα κι Επιμονή. Αναπνοές σημαίνει Στρατηγική και Τακτική Πρόνοια Πρόγραμμα κι Εφαρμογή άμα και Προσαρμογή στις Περιστάσεις Συνθήκες και την τρέχουσα Πραγματικότητα. Εξάσκηση και Εκγύμναση τού Εαυτού. Άμα και Μνήμη ή καλύτερα, καταγραφή της. Καταγραφή, δηλαδή, των ορίων που επιτυγχάνονται. Και πάντοτε και διαρκώς υπερνικώνται, καταβάλλοντας το τίμημα στο παρελθόν να επιχαίρει για επίζηλους τίτλους που στο χρόνο, απλώς, θα ξεπερασθούν από νέες καταγραφές ορίων. Και, κάπως έτσι, ο Αθλητισμός δεν έχει σύνορα ‘ (όπως και η Αγάπη). Συνεπώς, οι συμμετέχοντες Αθλητές στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πέρα από την προσωπική τους αίγλη, ιστορία και αγώνα μάς οδηγούν, εκόντες άκοντες, χέρι χέρι αθέατα, αόρατα μα πάνω απ’ όλα συλλογικά στο Μεγαλείο του Ανθρώπου, εφαρμόζοντας εμπράκτως το ρητό τών Ολυμπιακών Αγώνων «citius, altius, fortius», τουτέστιν «ταχύτερα, υψηλότερα, ισχυρότερα».
Αθλήματα, ατομικά και ομαδικά, όπου η αρμονία η συνΕργασία και η αλληλεγγύη μεταξύ των μελών εξισώνουν τον έναν με τούς πολλούς και τους πολλούς με τον έναν, στα πρόσωπα των Τριών Σωματοφυλάκων του Δουμά. Ταχύτητα Εκρηκτικότητα Αφοσίωση Καθαρός νους’ Αρετές του Πνεύματος και τής Διανόησης.
Ύμνος, σήμερα στην Τελετή τής Αφής τής Ολυμπιακής Φλόγας για τούς Ολυμπιακούς Αγώνες των Παρισίων 2024. Προτυπωτικά. Αυτή είναι και η Σημαίνουσα Αξία Μας. Φως, υμνολογία, ακτινοβολία, επΕνέργεια, Κύμα, Κυματομορφή. Κτήμα, μόνον, των Θεών, εκεί ψηλά στο Όρος που ακτινοβολώντας Λάμπει την Αίγλη τη Δόξα το Φωταυγές μιας παρέας Οικογένειας, ουσιαστικά, που νέμονταν την Εξουσιαστική Δύναμη τής Ενέργειας, διανέμοντάς την, κατά το δοκούν. Τούς φτιάξαμε, τους μάθαμε και εμείς οι ίδιοι τούς ξεπεράσαμε, αναγνωρίζοντας το λιγοστόν το φαιδρόν και το ανόητον, άμα, της σκέψεώς μας. Μα, χρειάστηκε να θυσιάσουμε, πάλι προτυπωτικά, τον Τιτάνα Προμηθέα, τι χάρισε δωρεάν (πώς άλλως;) τη Φωτιά στους Ανθρώπους αυθαιρετώντας στην ανθρωπογενή μεγαλοσύνη τού 12θεου. Τη φωτιά, την Ενέργεια, δηλαδή, αυτή που επί αιώνες βάζει «φωτιά» στις ζωές των Ανθρώπων, όπου Γης χειμάζοντας τον βίο τους καίτοι δημιουργεί θερμικό Περιβάλλον.
Ο Αθλητισμός ως Πολιτισμός και Μεγαλείο Ψυχής.
Γιατί Άθλος σημαίνει Αγώνας. Οι 12 του Ηρακλή, ο Μύθος που οφείλει και αξίζει να φθάσεις.
Πρώτον, να ξεπεράσεις τον Εαυτό σου. Δεύτερον, τα εμπόδια… Μετά, τους άλλους…
Υπερβάλλοντας και Νικώντας τον Εαυτό σου, ταπεινά, αθόρυβα και σεμνά…
Μάς γυροφέρνει σε κύκλους ομόκεντρους που, σε κάθε σύρραξη εμπλοκή ή και Πόλεμο, η ακτίνα τους διευρύνεται και μάς αγκαλιάζει, προς ώρας θεωρητικά, και μας.
Τέσσερις Θάλασσες και ένας Ωκεανός μπαίνουν στην εξίσωση, όπου οι Παραστάσεις των μερών τής Ισότητας δείχνουν μία σύνθετη πραγματικότητα, με μεταβλητές παραμέτρους που κυμαίνονται από αφανείς μέχρι ευλογοφανείς. Μεταβλητές που περιλαμβάνουν από την Οικονομία μέχρι και την Γεωγραφία και από τα Δημογραφικά δεδομένα μέχρι και την Μετεωρολογία’ συνεπώς, μιλάμε για επιστημονικά στοιχεία και πληροφορίες που εδράζονται σε αριθμούς, άρα ενέχουν την έννοια τής προβλεψιμότητας ενώ, τις πλείστες των περιπτώσεων οι αποφάσεις λαμβάνονται με κριτήρια ψυχολογικά και ιστορικά, τουτέστιν υπεισέρχεται ένα καινοφανές και εν πολλοίς απρόβλεπτο παιχνίδι υποθέσεων, πολλώ δε μάλλον καταλήξεων.
Μεσόγειος, Μαύρη, Κασπία κι Ερυθρά Θάλασσα, όπου κάθε μία κουβαλάει την δική της Αξία και Συμβολή στην Παγκόσμια Ιστορία, σχηματίζοντας γεωμετρικά σχήματα με ποικίλους σχεδιασμούς, αναλόγως τής Οπτικής και των Συμφερόντων που κάθε ένας από τους αντιπάλους Σχηματισμούς έχει. Από κοντά και η Έξοδος στον Ινδικό Ωκεανό αποδεικνύει πόσο έχουν μειωθεί οι αποστάσεις, όταν διενεργούνται Επιχειρήσεις με κλίμακα αυξητική. Από χθες το βράδυ η εμπλοκή στον Πόλεμο τής Μέσης Ανατολής, μεταξύ τού Ισραήλ και των τρομοκρατικών οργανώσεων τών Παλαιστινίων, η εμπλοκή της τριπλέτας τού Ιράν τού Ιράκ και τής Υεμένης διευρύνει τον κύκλο τών πολεμικών επιχειρήσεων με τις εκατοντάδες εκτοξεύσεις drone, UAVs και βαλλιστικών (!!!) πυραύλων, για πρώτη φορά στην Ιστορία των Πολέμων και από καταβολής τού Ανθρώπου. Βρισκόμαστε, μόλις, στην κλιμάκωση τής ανάφλεξης στην περιοχή τής ευρύτερης Μέσης Ανατολής. Κατά συνέπεια, μένει να δούμε συμπεριφορές που θα ενέχουν και την υπογραφή τόσο Στρατηγικών πληγμάτων όσο και Ψυχολογικών Επιχειρήσεων που, όπως σε μία τραμπάλα, θα αυξήσουν το γόητρο τής μίας και υποβιβάζοντας ή και καθαιρώντας τής άλλης.
Μάλιστα, ό,τι διέρχεται από τις Θάλασσες αυτές και τον Ωκεανό συνιστά την πιό κομβική ανταλλαγή αγαθών υπηρεσιών και χρημάτων ανάμεσα στις δύο ταχύτατα αναπτυσσόμενες Οικονομίες και γίγαντες σε δημογραφικά δεδομένα, με εξίσου αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα, την Ινδία και την Κίνα, με την Ευρώπη και φυσικά με την υπό ανάπτυξη Αφρικανική Ήπειρο. Αν στην εξίσωση βάλουμε και την μεγαλύτερη χώρα τού κόσμου, τη Ρωσσία, με έξοδο στις Θάλασσες στην Αγία Πετρούπολη, την Σεβαστούπολη, και το μακρινό Βλαδιβοστόκ, η Ρωσσία «καίγεται» για «Έξοδο» στις Θάλασσες, άρα και τις ζώνες εμπορίου, που τής εξασφαλίζουν για την ώρα ετερόκλητοι «σύμμαχοι» – συμπαίκτες’ Τουρκία, Ιράν και Κίνα, τρεις δυνητικά ηγεμονικές περιφερειακά χώρες, με κοινό γνώρισμα την έλλειψη Δημοκρατίας, την απουσία Σεβασμού τού Ανθρώπου και τής καταφανούς περιφρονήσεως των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με τις δύο από τις τρεις να διεκδικούν το ρόλο του προστάτη των απανταχού Μουσουλμάνων ενώ η τρίτη, η Κίνα, δηλαδή, δείχνει να έχει επιλύσει το αντίστοιχο ζήτημα με τούς Ουιγούρους, θέτοντάς τους όχι απλώς υπό περιορισμό μα και υπό εξαφάνιση μαζί. Υποδόρια, δε, η Ρωσσία συστοιχίζεται εναντίον τού Ισραήλ στο βαθμό που ο Πρόεδρος τής Ουκρανίας είναι Εβραϊκής καταγωγής ενώ εξυπηρετεί, με τον τρόπο του, μία πληγή εις βάρος του Ρωσσικού λαού.
Κοινός τόπος η ισοπέδωση τής Γάζας, στην Παλαιστίνη και τής Ουκρανίας στο βορρά. Οικόπεδα παραθαλάσσια στην Ανατολική Μεσόγειο, πολύφερνα σε Φυσικό Αέριο και Υδρογονάνθρακες, όσο και αντίστοιχα μεγέθη σε μεταλλεία έχουν να επιδείξουν οι υπόγειοι πόροι στην «Ουκρανία». Αγωγοί, χαράξεις νέων Υποδομών, Μεταφορών Ενέργειας, κυρίως, σε Ζώνες ή Δρόμους και Διαδρόμους μένει να υλοποιηθούν εν όσω η Διοικητική Μέριμνα, οι Στρατηγικές και Τακτικές Μεταφορές και, κυρίως, οι Επικοινωνίες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των εμπλεκομένων μερών.
Η χώρα μας, συμμετέχουσα ενεργά και για πρώτη φορά στην Ιστορία της, αναλαμβάνουσα την Διοίκηση τής Ναυτικής Επιχειρήσεως τής Ευρωπαϊκής Ενώσεως υπό τον τίτλο «Ασπίδες», επιχειρεί στην Ερυθρά Θάλασσα, εποπτεύουσα διά τού Π.Ν. τον ελεύθερο διάπλου των πλοίων’ Μάλιστα, η «Ύδρα», η πρώτη φρεγάτα που πλέει στην περιοχή έχει λάβει, ήδη, το βάπτισμα του πυρός, εμπλεκόμενη στην αναχαίτιση drones που κατευθύνονταν εναντίον παραπλέοντων σκαφών. Πολλαπλασιάζουμε τα μαθήματά μας, μαθαίνουμε από τα λάθη και τις ελλείψεις μας, μα πιό πολύ, από τα σφάλματα των αντιπάλων. Και συστοιχιζόμαστε με το Φως, συνιστώντας έναν αμοιβαίο Σύμμαχο, προσδίδοντας Στρατηγικό βάθος, παρέχοντας Υποδομές και Διευκολύνσεις, στο μαλακό έως και ξεχειλωμένο υπογάστριο τού ΝΑΤΟ, χτίζοντας ισχυρές γέφυρες ανάμεσα στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο που την ίδια ώρα που δοκιμάζεται η Ειρήνη στην περιοχή, θεμελιώνουν ένα ισχυρό δεσμό και τείχος για την επαύριο ημέρα, στις 4+1 Θάλασσες και Ωκεανούς τού Κόσμου.
Χάρισμα είναι για κάθε Άνθρωπο να περνάει τους κύκλους τής εκατονταετίας. Τι, μόνον, ένα μικρό μέγεθος στατιστικά δύναται, ακόμη και σήμερα, αν και φυσικά σε μεγαλύτερους αριθμούς να το κάνει πράξη, παγκοσμίως. Κι αν αυτή η συνθήκη αφορά σε φυσικά πρόσωπα, τότε η αμέσως επόμενη σύμβαση δεν είναι και τόσο δεδομένη’ κι αναφέρομαι σε οιονδήποτε Οργανισμό Μηχανισμό ή και Ομάδα που επιτυγχάνει το πέρασμα μίας νοητής κι άμα, ήδη, απτής γραμμής.
Ό,τι μετράει τις ζωές των Ανθρώπων άλλο δεν είναι από τις περιστροφές γύρω από τον Ήλιο ‘ άλλωστε, αυτό σημαίνει και το λήμμα «ηλικία». Και αποκτά σημαίνουσα βαρύτητα, όταν κάποιος περάσει το σημείο «100». Γιατί νικά την βαρύτητα που μάς θέλει καθηλωμένους κάτω και υπό. Γιατί υπερβάλλει τον φραγμό, όχι πια νοητό, μα υπαρκτό. Γιατί είναι στην ίδια τη Φύση του Ανθρώπου όχι μόνον να ορθοποδήσει μα και να σηκώνει Ανάστημα και να πορεύεται διανύοντας, πια, Αποστάσεις και ,ήδη, Διανύσματα ταχύτερα, υψηλότερα κι ισχυρότερα.
Από απόψε, η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως, τρέχει στον νέο της Αιώνα. Γεννήθηκε από μία Καταστροφή τη μέγιστη που έχει υποστεί ο Ελληνισμός στο πέρασμα των αιώνων του’ Ανδρώθηκε από το πείσμα τη θέληση και το Όραμα όχι μόνον των ιδρυτών της, μα του ίδιου τού Κόσμου της, που την αγκάλιασε γιατί η ΑΕΚ Ορίζει και Είναι η Ταυτότητά του. Κι αν η «Αθλητική» δηλώνει τη Λειτουργία, η «Ένωσις» φανερώνει τον Σκοπό Το Όραμα και την Αποστολή ενός εκδιωχθέντος Ελληνισμού με Πρωτεύουσα, Αφετηρία και Προορισμό, την Βασιλίδα τών Πόλεων, την Κωνσταντινούπολη. Με σύμβολα, τον Δικέφαλο Αετό τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, καθ’ημάς τού Βυζαντίου, με τέσσερα χρώματα ανά δύο ζεύγη, το Κίτρινο και το Μαύρο κι άμα το Χρυσό και την Πορφύρα, με έδρα την Πόλη που ίδρυσε ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος, εκεί πίσω, στις 11 Μαΐου 353 μ.Χ., αποικία τού Βύζαντος τού Μεγαρέως, εκεί στις ακτές τού Βοσπόρου, γίνεται φανερό ότι συμβολικά η ΑΕΚ κλείνει, απόψε, την περιστροφή τού 1ου αιώνα. Άλλως, η ΑΕΚ αποτελεί είναι και ταυτίζεται με την Αξία την Εικόνα και την Προβολή της Ιστορίας τού Ελληνισμού στο πέρασμα του πεισμονοπανδαμάτορος χρόνου.
Συνιστά την Αυτοκρατορία των Ελλήνων Κοσμοπολιτών, σε τέσσερα Χρώματα, τρία Γράμματα δύο Ηπείρους, μία Ομάδα, μα πάνω απ’όλα Μία Ιστορία, Μία Ιδέα, Μία ανυπέρβλητη Αξία και έναν Οδοδείκτη με Ορίζοντα και Προσανατολισμό το Όνομά Μας.
Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως
Αιώνια Ευγνωμοσύνη στην Οικογένεια που μάς Δίδαξε, όπου Γης, τις Αρχές Σου…
«Μια Ιστορία από την ΠόληΜάς μεγαλώνει από παιδιά Μια Αγάπη έχω στην Καρδιά Μονάχα Μία Τής Ένωσης οι Αετοί τα Δίκτυα Κομματιάζουν…»
Στον αρχαίο ελληνικό κόσμο συναντάμε μία οικεία στον Πολιτισμό μας σειριακή ακολουθία.
Άτις – Ύβρις – Νέμεσις / Τίσις – Κάθαρσις
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το «μελάνι» από το προηγούμενο άρθρο, το «Ζάρι» , και οι δηλώσεις σε σταθμό του βουλευτή Τρικάλων, εκλεγμένου με το κυβερνών κόμμα τής Νέας Δημοκρατίας, απηχούν τα δύο πρώτα βήματα της ακολουθίας.
Μα, η μέγιστη ύβρις απέναντι σε κάποιον προσδιοριζόταν στην αρχαιότητα απέναντι στον νέκυν, στη σορό, στο άψυχο σώμα εκείνου που δεν μπορούσε, πια, να υπερασπιστεί εαυτόν. Σε τι διαφέρει ο βουλευτής από τον Σταθμάρχη; Αν εξαιρέσω (που δεν το κάνω) τον γεωγραφικό παράγοντα πού τούς μεγάλωσε, η στάση τους κοινά απαξιωτική, κυνικά ισοπεδωτική, ψυχρά μεθοδολογική. Με ψήγματα αλήθειας λειτουργούν με όρους προπαγάνδας. Έτσι, όμως, δουλεύει το μοντέλο τής ψευδοεπιστήμης. Θυμοσοφίες τής θεσαλλικής πεδιάδας και τού κάμπου ή modus vivendi κι operandi ενός ψυχρού ανελεήμονος νου. Πόσοι, άραγε, εκεί εδώ και στο χώρο τών ΜΚΔ συμμερίζονται καθ’όλον ή κατά μέρους την ύβριν; Αρκεί μία, τύποις, διαγραφή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα ή μήπως επιβάλλεται ξήλωμα τού καρκινομορφώματος που ιδιοποιείται ένα αξίωμα, με αντίκρυσμα τις ψήφους που συστημικά δεν αρκούνται στην υπονόμευση τού Έργου τής Πολιτικής παρά εξαργυρώνουν την ανικανότητά τους με θώκους λογύδρια χειραψίες δηλώσεις φωτογραφίες «εμβλήματα»…
Πολύ έρμα βαραίνει την Ελλάδα. Κι αν η Νέμεσις είναι Έργο τών Θεών, η Δικαιοσύνη θα προλάβει την τίσιν των Ανθρώπων; Ήδη, – 2. Κι ακόμη δεν έχουν αρχίσει οι κλητεύσεις.
Το ρητό του Χίλωνος τού Λακεδαιμονίου, ενός εκ των επτά Σοφών της Αρχαιότητας επιστεγάζει το παρόν άρθρο «Το τεθνηκότα μή κακολογειν».
Άτις – Ύβρις – Τίσις. Παραμονεύοντας οι Αληκτώ, η Μέγαιρα και η Τισιφόνη…
Εμβληματική παρουσία και σκηνικό στον ελληνικό κόσμο μα και διεθνώς’ άλλωστε, τα καφενεία στη Βιέννη κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα απετέλεσαν χώρους συναντήσεων συναθροίσεων και δή συνδιαλλαγής μεταξύ των θαμώνων των που θεμελίωναν μαζί με τον καφέ και τις κοινωνικές των δεξιότητες την επιστημονική τους επάρκεια ευσυνειδησία και αρτιότητα.
Στην Ελλάδα τού α’ τετάρτου τού 21ου αιώνα, τής 4ης εν δυνάμει Βιομηχανικής Επανάστασης, της εντασσόμενης με καταιγιστικό ρυθμό τής Τεχνητής Νοημοσύνης σε όλο το πεδίο τής ανθρώπινης δραστηριότητας, η Ελλάδα 2.0 δείχνει όχι μόνον να νοσεί αλλά πάσχει, κυριολεκτικά, από ελλείμματα πολιτικής ορθότητας, πολιτειακής νομιμότητας και πάνω απ’ όλα αξιοκρατικής στάσεως διαφάνειας και διαύγειας.
Θεσμοί όπως η Πολιτική η Δικαιοσύνη ο Τύπος νοσούν’ προσθέστε τώρα και την οικονομική δυσπραγία με την αδυναμία τής πλειονότητας των νοικοκυριών να δημιουργούν πλούτο και ευκαιρίες, την πολιτισμική ένδεια να μπορούν να σκέπτονται αυτόνομα αυτοτελώς και ανεξάρτητα, να ασκούν και να δέχονται κριτική, να δύνανται να διαλλαγούν με συλλογισμούς αποδεικτικό λόγο τεκμήρια και όχι με φληναφήματα, αερολογίες και κοινώς, «παπάτζες».
Μα, αν πραγματικά θέλει κάποιος να καταλάβει να νιώσει και να αντιληφθεί τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, μάλλον πρέπει να αναγνώσει την προηγούμενη παράγραφο με αντίστροφη φορά. Καθώς για τα μείζονα τα ελάσσονα πράγματα προτάσσεται η τυχαιότητα, που ορίζεται πλέον σε πρωτεύοντα παράγοντα αιτιοκρατία στον πολιτικό, κυρίαρχα, λόγο. Αναγνωρίζοντας δύο κυρίαρχα παρασιτικά επαγγέλματα αυτό τού κατ’ επάγγελμα Πολιτικού και τού Δημοσιογράφου, διαπιστώνεται η λειτουργία τους ως συγκοινωνούντα δοχεία. Υπόγεια υποδόρια με ένα υπόβαθρο, μη ορατό στο κοινωνικό φάσμα, χτίζοντας διαπλοκές λυκοφιλίες και ανιαρες συμμαχίες. Η απουσία τονισμού στο τελευταίο επίθετο οφείλεται στο ότι αναγιγνώσκεται ισοδύναμα και με τους δύο τρόπους. Με μία ουσιώδη διαφορά. Το βάρος μίας ανίερης συμμαχίας συνιστά θεμελιώδες ποιοτικό μέγεθος απέναντι σε μια ανιαρή κουβέντα.
Κι όμως, ο σύγχρονος ελληνικός πολιτικός λόγος διεξάγεται με όρους διαφήμισης, μάρκετινγκ, κι εύκολων χάριν εντυπωσιασμού λεκτικών ευρημάτων. Άμα κι εφευρημάτων. Και η βεντάλια ανοίγει για όλο το κρατικό μόρφωμα, πρώην και τέως και νυν. Που αδυνατεί να κλείσει πληγές να θεραπεύσει συμπεριφορές και να ανατάξει τη μεθοδολογία την εφαρμογή και την εκτέλεση των εργασιών βάσει ενός Προγράμματος συντεταγμένου ουχί μεταφρασμένου, συμπεφωνημένου όχι διαιρετικού και τέλος υπαρκτού όχι αιθεροβάμονος αερικού και ανάλατου.
Ζωή με ζάρι, στην τυχαιότητα των πιθανοτήτων, αν κάτσει η φάση θα το χαρούμε άλλως θα το εκμεταλλευτούμε. Τέμνοντας ως σκέψη πράξη και συνήθεια οριζόντια κάθετα εγκάρσια και κατά τον διαμήκη άξονα τους θεσμούς, τουτέστιν την ελληνική κοινωνία. Ταύτιση με την Eurovision, τους αναίτιους, τους εκκολαπτόμενους μάγους Μέρλιν, για τις εκλογές με διεθνείς παρατηρητές για ένα Excalibur που κι αυτό θα το παίξουν στα ζάρια. Εδώ, το έκαναν με τον Θεάνθρωπο δεν θα το κάνουν με τούς καθ’ ομολογίαν και καθ’ έξιν τζογαδόρους…
Ἰδιωνύμως 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.